من خودم رو عاشقانه و تمام کمال دوست دارم....

امروز با عزیزی صحبت می کردیم،به این نتیجه رسیدیم که هرگز هرگز هرگز نمیشه از دیگران انتظار تغییر داشت !

تنها راه تغییر اوضاع و انسان ها و شرایط اینه که خودمون تغییر کنیم و در صدرش و صد البته دوست داشتن خود، اولین و مهم ترین راه هست...

تو تا وقتی خودت رو عاشقانه و بی قید و شرط و با همه ی خصوصیات خوب و بدت دوست نداشته باشی و تمام قد و در هر شرایطی به خودت احترام نگذاری،محال ممکنه که دیگران حتی نزدیک ترین افراد زندگی ات ، بهت احترام بگذارند و حرمتت رو حفظ کنند یا اونجوری که انتظار میره باهات رفتار کنند....

.

.

برادر من 9 سال از من کوچک تره ولی در عمل و از خیلی لحاظ الگوی خیلی قدرقدرتی برا من هست...

بسیار بسیار بسیار به خودش و زندگی اش احترام می گذاره...حریم و چارچوب زندگی اش رو مشخص می کنه و خودش به قدری بهش پایبنده که دیگران حتی اگر ابتدا به ساکن باهاش مشکل داشته باشند،به مرور و لاجرم مجبور میشند که بهش احترام بگذارند و رعایت کنند!!

اگر تصمیم می گیره که هر روز مثلا از ساعت 12 تا 2 ورزش کنه، تحت هر شرایطی و با وجود هر برنامه ای که تو خونه و در محیط زندگی اش پیش اومده،ساعت 12 تا 2 رو میره باشگاه !!

بی اینکه هی به خاطر دل این و اون و به هر بهانه و علتی برنامه اش رو تعطیل کنه !! ممکنه مثلا مامان من بخواد تو این تایم بره خرید یا بانک و ازش بخواد که همراهیش کنه،ولی وقتی قاطعانه می ایسته و میگه این ساعت،ساعت ورزش منه و من نمی تونم بیام ولی در عوض اگه بخوای می تونم قبل یا بعدش همراهی ات کنم ، گیرم که مامان 4 مرتبه هم که غر بزنه و ناراضی باشه،کم کم میپذیره که این ساعت به برادره تعلق داره و نباید مزاحمش بشه...

مابقی مسایل زندگی اش از تفریح و درس و ....هم دقیقا همینه....

اینه که اطرافیانش هم کم کم و به مرور با این لایف استایلش آشنا میشند و چون می بینند که خودش برای شیوه ی زندگیش و شخصیتش ارزش و احترام قایله، بقیه هم خواه ناخواه همین ارزش و احترام رو براش قایل میشند...

به نظرم از نوع تغذیه و رژیم غذایی و ورزش گرفته تا مطالعه و نظم و رسیدگی به پوست و شرایط روحی و نوع رفتار و .....همه و همه بیانگری این هستند که شخص چقدر خودش رو دوست داره...

 مخاطبان ما انسانهای هوشمندی هستند....از تک تک رفتار و عملکرد و شرایط ما می تونند بفهمند که ما با خودمون چند چندیم!!! و دقیقا به همون نسبت و همون اندازه با ما رفتار می کنند...

و مهم تر اینکه واقعا هم ما موجودات ارزشمندی هستیم و لیاقت این زندگی رو داریم که فرصتش بهمون عطا شده...

طبیعت،کائنات....همه و همه ما رو دوست دارند...و گاهی مشکل فقط خود ماییم که خودمون رو دوست نداریم و با خودمون رفتار درستی نداریم...

و مدام گله می کنیم از بی احترامی و بد رفتاری اطرافیانمون و بی مهری هایی که باهامون میشه....

غافل از این که فقط کافیه که به موجودیت و ارزشمون پی ببریم و خودمون رو هر انچه که هستیم و بی قید و شرط دوست بداریم و عشق بورزیم ...اون وقت می بینیم که اطرافیانمون دچار چه تحول مثبتی در رفتارشون نسبت به ما میشند و یا نهایتا تمام کسانی که آزارمون دادند دمشون رو می گذارند رو کولشون و بی صدا از زندگی زیبا و دوست داشتنی ما خارج می شند........