خوشبختی

زندگی را با همه ی زیبایی اش در آغوش می کشم...

خوشبختی

زندگی را با همه ی زیبایی اش در آغوش می کشم...

دایه های دلسوزتر از مادر_وبلاگستان فارسی

بعد از 10 سال وبلاگ نویسی و وبلاگ خوانی حرفه ای،که خیلی اش هم در سکوت گذشته،این موقع،یعنی نزدیک به 4 صبح روز 16آبان 91، به معنای واقعی کلمه به خودم واجب دیدم که چند خطی بنویسم....



خیلی از وب نویس ها،روزانه نویس و روزمره نویسند...و وبلاگشون مثل یه دفترچه ی خاطرات به حساب میاد....خیلی هم خوب و عالی!! من خودم یه لیست بلند بالا از این وبلاگ ها دارم که می خونمشون و شاید بدون اینکه بدونند،با زندگیشون عجین شدم و یه بخشی از زندگی ام رو تشکیل میدهند....



خیلی از ماها اصلا به این خاطر وبلاگ نویس شدیم که در دنیای واقعی انسان های تنها و بی پشت و پناهی بودیم.یا کم حرف حتی....


خیلی از ماها (از جمله خود من) گاهی اینجا از دردهایی نوشتیم که شاید نزدیک ترین افراد دنیای واقعیمون هم ازش خبر نداشتند....چه بسا از دست اون ها به اینجا پناه آوردیم...


خیلی ها مون اینجا نالیدیم...غر زدیم...گریه کردیم...فریاد کشیدیم...غصه خوردیم...شادی کردیم...و طبیعتا دوستانی پیدا کردیم که پا به پامون در همه ی این حالات اومدند و پشتمون ایستادند و تنها نگذاشتنمون...


من بهترین دوستانم رو از این جا پیدا کردم فرای مرز...جنسیت....و بسیار بسیار از این فضا آموخته ام و تجربه کسب کردم...



منتها یه پدیده ی مزمنی که داره در این وبلاگستان شکل می گیره،وبلاگ های روزانه نویسی هستند که روزانه شرح ماوقع روز قبلشون رو می نویسند و الان اشاره ی من به دوستانی هست که معمولا روزانه نویسیشون در مورد مشکلات زناشویی و مشترکشون هست....


این وبلاگ ها متاسفانه یا خوشبختانه خواننده های بالایی دارند که این قطعا یه بخشی اش بر میگرده به غریزه ی ماجرجویی و کنجکاوی بیش از اندازه ی ما ایرانی ها دز مورد زندگی همدیگه...



گاهی هم این افراد نوشته هاشون رو رمزدار می کنند و خیلی جالب رمزشون رو به همه ی اون n نفری که خواننده شون هستند و متقاضی رمز می دهند!!


یعنی شما فرض کن روزانه 3500 نفر می خونند که "دیروز خانم ایکس با شوهر ذلیل مرده اش بر سر(....) دعواش شده و بی انصاف_پست فطرت چنان با مشت زده تو دهن خانم که دهنش خونی شده و بعدم خبر مرگش از خونه گوشو گم کرده بیرون!!!!!"


یعنی شما فکر کنید که اگه نویسنده خیلی خیلی خیلی هم مودبانه و اتفاقا مظلومانه هم شرح بالا رو توضیح داده باشه،قضاوت دست کم 3490 نفر از اون3500 خواننده همونه که من نوشتم! اتفاقا هرچه مظلوم نویسی بیشتر،لحن برداشت خواننده شدیدتر !!


خب بعد فکر می کنید زندگی ای که روزانه اینقدر انرژی منفی از این همه آدم ،خواسته و ناخواسته بهش منتقل میشه به کجا میرسه؟؟؟


هر کی هر چی هم که بگه،عقلا و احساسی، کسی نمی تونه دید خوبی به مردی که دیروز زنش رو زده یا بهش فحش داده یا تحقیر کرده یا توهین کرده یا بدرفتاری کرده داشته باشه....


اگه یه خواننده خیلی هم منطقی و موجه باشه، و فقط به گذاشتن یه کامنت: "متاسفم" قناعت کنه، بازم همون حس مظلوم واقع شدن و بیچارگی به نویسنده القا میشه و کم کم این براش عادت میشه که بنویسه و کامنت بخونه...


هر چقدر هم هر کی بگه نه، با یه مرور کوچک در وبلاگ های اینچنینی می بینیم که نویسنده تا الان چند تایی وبلاگ عوض کرده و یه مدت اومده تریپ شادی و امیدواری برداشته و دوباره روز از نو و روزی از نو و عملا هیچ چیز در زندگیش تغییر اساسی نکرده و مشکلات هنوز به قوت خودشون باقی هستند...


حالا از این بگذریم که شما وقتی میای ریز به ریز رفتار شوهرت رو می نویسی و در معرض دید این همه آدم می گذاری، دیگه چطوری می خواهی به اون مرد مثبت نگاه کنی و به عنوان یه تکیه گاه محکم بببینی اش در حالی که 3500 نفر(واقعا فکر کنید به این تعداد) بطور روزانه آمار خطاهای این مرد رو دارند و بطور طبیعی بهش منفی نگاه می کنند مگر اینکه خلافش ثابت بشه!!


و اینکه این چه نیازیه که به مرور زمان عادت هم میشه که هر روز شما زندگی و سفره ی دلت رو پیش این همه آدم باز کنی...


و از همه بدتر....از همه بدتر....دایه های دلسوز تر از مادر_ کامنتر هستند...


بعضی وقت ها که کامنت دونی این وب ها رو باز می کنم و می بینم که چطور تشویق به نافرمانی و چزاندن مادر شوهر و آموزش های دیگه می کنند واقعا متاسف میشم....


گاهی یاد کتاب بامداد خمار می افتم و اون جوابیه ای که یه نویسنده ی دیگه نوشت به اسم شب سراب....


با خودم فکر می کنم اگه اون مرد هم وبلاگ داشت وضع به چه صورت بود؟؟؟



مساله ی دیگه بعد از این همه خوندن این وبلاگ ها و نتیجه گیری هایی که واضح بودند، اینه که این گونه نویسنده ها بعد از مدتی عادت به منفی نویسی پیدا می کنند(هرچند که اکثر ما زمینه ی این منفی بافی رو به خاطر شرایط زندگیمون داریم)...یعنی اگه در زندگیشون 51 نقطه ی منفی باشه و 41 مثبت،محاله که مثبته رو ببینید و روش مانور بدهند!! 100 درصد زوم می کنند روی همون بخش منفی! چون ناخواسته اینجا به خاطرش حمایت میشن! البته گاهی هم دیدم که مسایل مثبت رو هم می نویسند ولی هیچ موقع دوام و استمراری نداشته....



همه ی این ها رو گفتم،بازم می گم که من خودم اینجا برام یه پناهگاه امنه در زندگی...هق هق هایی که اینجا با صدای بلند کردم،هرگز در دنیای واقعی ام اتفاق نیفتاده...مسایلی رو نوشتم که شاید صمیمی ترین دوستان واقعی و خانواده ام نمی دونند...در آینده هم همینطور...شاید من هم روزی از دست شوهرم و مشکلاتم با اون به اینجا پناه بیارم و بنویسم.


یادم میاد وبلاگ قبلی،که دست کم روزی 1000 خواننده داشت، یک بار شیلا(بهشت کوچک) و یک بار دیگه ویولت(که دیگه همه میشناسیدش) خیلی خصوصی بهم هشدار دادند...همین هایی که من الان اکسپوز و عریان در این پست نوشتم رو بهم تدکر دادند...


من اون موقع در اوج مشکلات زندگی بودم...اوج که میگم یعنی فکر کنید از صفر تا صد مشکلات،من دقیقا پله ی صدم وایساده بودم و هر جا رو میومدم درست کنم یه جا دیگه آوار میشد رو سرم!!!


دوستای اصیل زندگی ام رو هم از همون دوران و از همون جا پیدا کردم...و می دونم که خیلی ها لحظه به لحظه دلشون با مشکلات من تپید و غصه خوردند...

خیلی ها برام دعا کردند...


ولی یه موقع به خودم اومدم که "خب که چی؟؟" تا کی من نوشته هامو ، دردها مو، مشکلاتم رو بذارم اینجا و روزانه کلی نفر بخونند و دلشون برام بسوزه و خودم هم دلم به حال دلم کباب بشه؟؟؟ چی حل میشه؟ چی درست میشه با این روش؟؟


چرا هر روز باید 1000 نفر مشکلات منو بخونند؟؟ اصلا مردم چه گناهی کردند(حتی با این استدلال که خوندن وبلاگ یه مقوله ی اختیاریه) یادمه هربار هم که می نوشتم ، از ته دل عذر خواهی می کردم که ببخشید اگه باعث ناراحتی تون شدم و همیشه هم دوستانم می نوشتند که هیچ نیازی به عذرخواهی نیست...ما همه اینجا یه خانواده ایم که قراره بهم کمک کنیم...


وقتی وبلاگ قبلی رو حذف کردم که به این نتیجه رسیده بودم که باید «ماند» نوشته های من از بین بره تا این همه انرژی منفی ای که پراکنده کردم حذف بشه...(البته این فقط یکی از دلایلش بود)


اینجا هم هر پست غم گینی که نوشتم، بعد از مدتی حدفش کردم...


من هم انسانم! من هم نیاز به همدردی دارم! حتی گاهی نیاز به مظلوم نمایی و حمایت شدن!!  و خب اینکار رو هم می کنم...

ولی سعی می کنم به این قضیه «معتاد» نشم!!

می نویسم چون درد دل و بیرون ریختن مشکلات حقمه....ولی بعد از اینکه آروم شدم و تونستم به خودم و زندگی ام مسلط بشم حذف می کنم....اینجوری حس می کنم آسیب کمتری می بینم و می رسونم....


اگه هم بخوام هر روز از جزییات آنچه بر من میرود بنویسم،قطعا یه جایی می نویسم که تعداد خوانندگانش محدود بشن به همون دوستان شناخته شده و صمیمی که می دونم من و زندگی و داستانم رو می دونند و من رو در مسیر صحیح و شایسته ای هدایت می کنند یا صرفا شنوندگان خوبی برای درد دل های من هستند...شاید تعداد این افراد انگشت شمار باشه....ولی همین برام کافیه...این بهتره تا اینکه من بشینم هر روز برای کلی نفر که ممکنه نه اونا از من شناخت درستی داشته باشند و نه من از اونا، ریز به ریز زندگی-خوشبختی یا مشکلاتم رو بگم...






و حالا از اینکه می بینم زندگی بعضی دوستانم و نویسنده های اینچنینی،سال هاست که تغییری نکرده و در یک لوپ تکراری قرار داره و فقط گاهی در همون مسیر بالا پایین میشه،فکر کردم که این شاید یه تلنگری باشه برای اون ها یا خوانندگان ثابت و کامنترهاشون که با یه کم تغییر رویه و مسیر، شاید شاید شاید در جهت بهتری در زندگی قرار بگیرند...



من پیشاپیش از هر کسی که ممکنه فکر یا احساس کنه من به خودش یا شعورش توهین کردم عذرخواهی می کنم و بازم تکرار می کنم حس کردم این یه وظیفه است به عنوان یه دوست-یه انسان-یه وبلاگ نویس کهنه کار...به هر حال من انچه رو که فکر می کردم گفتم...به قولی تو خواه پند گیر و خواه ملال...


و یه معذرت خواهی دیگه بابت نگارش،لحن یا غلط های املایی....الان از 4 صبح گذشته و من به شدت خسته ام و توان از این بهتر نوشتم رو نداشنم....




همتون رو دوست دارم و شاد باشید....

نظرات 17 + ارسال نظر
مجتبی سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 05:36 ق.ظ http://mojtaba2010m.blogsky.com

با عرض سلام وادب واحترام اخرین نوشته شما را خواندم جالب بود

عرفان سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 08:09 ق.ظ http://dastforosh.blogsky.com

ممنون به نکات حساس و دقیقی اشاره کردید. واقعا برای من مفید بود. می تونم یه خواهش بکنم. البته می دونم انتظار زیادیه و دلیلی نداره بخواهید این لطف رو در حق من بکنید. اما خوشحال می شم با توجه به تجربتون به وبلاگ من سر بزنید و هر نکته مثبت و منفی که به نظرتون می رسه گوشزد کنید.
باز ممنون حتی اگه بهم سر نزنید.
کامنت خصوصی

soso سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 09:34 ق.ظ

سلام من یک خواننده خواموشم و وبلاگ هم ندارم اما سالهاست که خیلی از وبلاگ ها رو می خونم اینکه هر کدوم از ما مشکلاتی داریم که گاه از ظرفیتمون خارجه درست، اما بعضی از این دوستان فکر می کنن مشکلات فقط برای خودشونه من یک خواننده ام و اگه وبلاگی بار منفی اش زیاد باشه دیگه سراغش نمیرم خب دوستان گاهی هم شاد بنویسید تا دل ما هم شاد بشه خوش باشی

سلام

من اصلا با از غم نوشتن ها و درد دل کردن ها مخالف نیستم! اصلا !

فقط فکر می کنم که باید یه حد و مرز و چارچوبی داشته باشه....مثل هر چیزی دیگه ای در زندگی....و این هم که میگی : " هر کدوم از ما مشکلاتی داریم که گاه از ظرفیتمون خارجه درست، اما بعضی از این دوستان فکر می کنن مشکلات فقط برای خودشونه " دقیقا و کاملا باهات موافقم...

شاد باشی :)

صحرا سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 11:37 ق.ظ http://sahra87.persianblog.ir

همه حرف هات رو قبول دارم . می خوام یه چیزی بگم که فکر می کنم جاش توی این نوشته خالی بود . خیلی از ماها به خاطر درددل یا حتی همون جلب محبت و فرار از تنهایی و ترس از بر ملا شدن رازهای زندگی مون در دنیای واقعی، دنیای مجازی رو برای رازهای مگوی زندگی مون انتخاب کردیم. برامون هم مهم نیست که شاید یکی از اینهایی که داره اینها رو می خونه روزی مار و بشناسه . مهم اون نقابی هست که دنیای مجازی اجازه می ده ما پشتش قایم بشیم و حرف هامون رو بزنیم . وبلاگهایی که معمولا روزمره نویس هستند و محوریت اصلی شون مشکلی از زندگی شون هست زیاد هستند . روزهای زندگی فراز و نشیب زیاد داره . روزهای تکراری غمگین زیاد دیده می شه توی زندگی هر کدوم از ماها . من بارها و بارها این دلسوزی ها رو توی وبلاگ خودم دیدم . و بارها و بارها این محبت ها هر چند ظاهری حداقل حال لحظه ای منو بهتر کرده . اما اگر واقعا کسی دلش به حال خودش و زندگی اش بسوزه ورای همه این دلسوزی هایی که به سمتش روانه می شه بر می گرده به دنیای واقعی زندگی اش . شاید سالها طول بکشه اما این دلسوزی ها هیچ وقت نمی تونه مرحم زخم های یه آدم بالغ و عاقل باقی بمونه . خیلی از ما وبلاگ نویس های قدیمی می نویسیم . هر روز . هنوز هم مشکلات زندگی مون سر جاشه .قرار نیست وبلاگ نویسی چند ساله باعث بشه آخر قصه به خوبی و خوشی تموم بشه .این نوشته ها خود زندگی است . توی زندگی بارها و بارها باید زمین بخوریم تا بالاخره بتونیم بلند شیم. ما می نویسیم و وبلاگمون برامون می تونه یه گنجینه باشه . نه به خاطر خواننده های زیادش یا کامنترهاش . بلکه به این لحاظ که یه روزی میاد که با نگاه کردن به آرشیو وبلاگمون می بینیم همه چی سر جاشه و همه مشکلات هنوز هم باقی موندن اما دید ما به دنیا وز ندگی عوض شده . شاید وبلاگ نویسی و نظرات خوانندگان روی این قضیه تاثیر گذاشته باشه اما مهمترین دلیل این اتفاق اینه که ما توی زندگی واقعی برای زندگی مون تصمیمات واقعی گرفتیم . اتفاقا با این بخش نوشته هات خیلی موافقم . اینکه کثرت خواننده یا کامنتر بیشتر نشون دهنده روحیه کنجکاوی ما آدم هاست . اون وبلاگ نویسی که میاد و رازهای زندگی اش رو بی پرده (مهم نیست خصوصی یا عمومی ) بیان می کنه باید فقط و فقط حواسش رو جمع کنه که وبلاگ قرار نیست براش معجزه کنه . فقط می تونه یه گوش شنوا باشه براش. و باید بدونه که چاره درد زندگی فقط گفتن و شنیده شدن نیست . این خودمونیم که باید به فکر راه و چاره باشیم .

صحرای عزیزم

برام نوشتی : "می خوام یه چیزی بگم که فکر می کنم جاش توی این نوشته خالی بود . خیلی از ماها به خاطر درددل یا حتی همون جلب محبت و فرار از تنهایی و ترس از بر ملا شدن رازهای زندگی مون در دنیای واقعی، دنیای مجازی رو برای رازهای مگوی زندگی مون انتخاب کردیم. "

من اولین همین پست نوشتم :

"خیلی از ماها اصلا به این خاطر وبلاگ نویس شدیم که در دنیای واقعی انسان های تنها و بی پشت و پناهی بودیم.یا کم حرف حتی....

خیلی از ماها (از جمله خود من) گاهی اینجا از دردهایی نوشتیم که شاید نزدیک ترین افراد دنیای واقعیمون هم ازش خبر نداشتند....چه بسا از دست اون ها به اینجا پناه آوردیم...

خیلی ها مون اینجا نالیدیم...غر زدیم...گریه کردیم...فریاد کشیدیم...غصه خوردیم...شادی کردیم...و طبیعتا دوستانی پیدا کردیم که پا به پامون در همه ی این حالات اومدند و پشتمون ایستادند و تنها نگذاشتنمون"

پس من اینجا رو با تو هم عقیده ام و از نظر من نه تنها مشکلی نداره،بلکه گاهی حتی ضرورت دنیای امروزه!!

--------------------------------------------------------------------
نوشتی:"و بارها و بارها این محبت ها هر چند ظاهری حداقل حال لحظه ای منو بهتر کرده "

من در همین پست نوشتم: "من هم انسانم! من هم نیاز به همدردی دارم! حتی گاهی نیاز به مظلوم نمایی و حمایت شدن!! و خب اینکار رو هم می کنم...

ولی سعی می کنم به این قضیه «معتاد» نشم!! "
_____________________________________________


صحرای عزیزم

من در مقام قضاوت نیستم و هرگز هرگز هرگز به خودم اجازه نمی دهم که کسی رو قضاوت کنم. هدفم هم از این پست مطلقا قضاوت نبود و فقط تلنگری بود به روند معیوبی که سالهاست شاهدش بودم و نتایجش رو هم میدیدم...

با همه ی آنچه که تو نوشتی(و من تمام قد براش احترام قائلم) و همه ی حرف های من، من فکر می کنم حتی اگر فکر کنیم که ذات این مساله و رویه مشکلی نداره،دست کم نیاز به اندکی تغییر و اصلاحات داره...

باور کن همه ی انسان هایی که هر روز نوشته های شخصی و شخصی ترین مسایل زندگی ما رو می خونند،الزاما اونجوری که ما فکر می کنیم ، فکر و برداشت نمی کنند...دریچه ی دید آدمها متفاوته و بر همین اساس هم به ما نگاه می کنند...البته که هر کسی مسئول تفکر خودشه ولی خب فکر می کتی تمام اون 3000 نفری که میان می خونند که من از شوهرم کتک خوردم و شوهرم بدرفتاره، و دست کم این رو 4-5 دفعه از من میشنون اینجا،دیگه چه دیدی می تونن نسبت به شوهرم داشته باشن؟؟ یعنی من عملا نگاه3000نفر رو به شوهرم تحقیر آمیز و نفرت بار کردم حتی اگر در ظاهر نشون ندن!! و اگه بیام توی 20 پست بنویسم که نه بابا آدم خوبیه ولی گاهی از دستش در میره و داره تلاش می کنه،قطعا ذهنیت خیلی ها اینه که ای بابا،دو روز دیگه ات رو می بینیم که اینجا یه چشمت اشکه و یه چشمت خون!! و نتیجه؟؟
نتیجه میشه سیل انرژی های منفی ای که ما پشت سر خودمون راه انداختیم! و اینکه متعجبیم که چرا ما هر کاری می کنیم که زندگیمون رو درست کنیم دوباره از یه جایی همه چی ویران میشه؟؟؟

و اصلا چه نیازی هست که هر روز ما بشینیم برای 3000 نفر از مشکلات شوهرمون بگیم؟؟؟ فکر کن! 3000 نفر بخونند که دیشب ما با چه ناراحتی از خونه قهر کردیم! خب چه نیازیه واقعا؟؟؟

من تو همین پست باز نوشتم: "
اگه هم بخوام هر روز از جزییات آنچه بر من میرود بنویسم،قطعا یه جایی می نویسم که تعداد خوانندگانش محدود بشن به همون دوستان شناخته شده و صمیمی که می دونم من و زندگی و داستانم رو می دونند و من رو در مسیر صحیح و شایسته ای هدایت می کنند یا صرفا شنوندگان خوبی برای درد دل های من هستند...شاید تعداد این افراد انگشت شمار باشه....ولی همین برام کافیه...این بهتره تا اینکه من بشینم هر روز برای کلی نفر که ممکنه نه اونا از من شناخت درستی داشته باشند و نه من از اونا، ریز به ریز زندگی-خوشبختی یا مشکلاتم رو بگم..."


می دونی یه نتیجه ی دیگه ای هم که داره به قول بولوت،اینه که کم کم امر به خودمون مشتبه میشه که حالا درسته که ما هم یه مشکلاتی خودمون داریم ولی خیلی صبور و مقاومیم و قهرمان و اسطوره ی واقعی زندگی ما هستیم !! و این دید واقعا تاثیر میذاره بر روند زندگی مشترک واقعی.....


ولی باز هم بقول شریعتی: تا با کفش های من راه نرفتی راجع به راه رفتن من قضاوت نکن! و من هم اینجا نه قضاوت می کنم و نه سرزنش... تمام این حرفها ماحصل تجاربی بوده که اینجا بدست آوردیم و گاهی با دوستان قدیمی با هم مرور کردیم و دیدیم که هم عقیده ایم...بخصوص که الان 2-3 نفر هستند که واقعا زندگیشون در آستانه ی فروپاشیه و واقعا نگران کننده است....


من برات همیشه و همیشه بهترین ها رو آرزو می کنم و دعا می کنم که همیشه دلت شاد شاد شاد باشه...
می بوسمت...

north سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 12:17 ب.ظ

هر دوش برام خسته کننده هست چه اونایی که همش موج مثبتن چه اونایی که همش موج منفین

:)) اینم یه نظره به هر حال...با اونی که از شادی هاش می نویسه می تونه یه حس مثبت و امیدوارم کننده ای به خودش و بقیه القا کنه...

یه نمونه هم داریم که حد وسط اند ! مثل ملودی خودمون!! واقعا مشکلاتش از همه ی کسایی که من میشناسم به نظرم عمیق تر و ریشه ای تره! منتها دیدی چه طوری می نویسه؟؟ حتی شرح مشکلاتشم توش یه امیدیه یا یه حس مثبت اندیشی ای کنارش هست...
من گاهی واقعا وقتی می خونمش قلبم درد میگیره! ولی نوشته هاش مبین ته ذهنش هستند که مشخصه خیلی خیلی محکم و امیدوار و مصممه...یه امیدی،نوری،انرژی مثبتی،استقامتی همیشه تو نوشته هاش هست...و من اینو خیلی دوست دارم...

می بوسمت شاد باشی

بولوت سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 02:33 ب.ظ

میدونی نهال! یه سری از دلایل این مدل نوشتن جلب حس ترحم دلسوزیه. اینکه همه بیان بگن آخی. تو چقدر طفلکی هستی. چقدر آدمای اطرافت بدن. تو فرشته ی روز زمین هستی. چقدر به تو ظلم شده. و این چیزا.
خیلی سال پیش من سعی کردم به قول تو اون 41 نقطه مثبت زندگی یکی از این تیپ وبلاگ نویسا نشون بدم. بعدترها فهمیدم که نه این نویسنده ها نمیخوان کسی برخلاف نظرشون و نوشته هاشون چیزی بگه. میخوان بری دلسوزی الکی کنی(چون دلسوزی واقعی یعنی سعی کنی از این حال من چه بدبختم بیرون بیاریشون) و حتی تحریک کردن رو ترجیح میدن. که فلان و کن و بهمان کن و حق با توئه.
من خودم در بدترین شرایط روحیم و اوج مشکلات زندگیم چیزی تو وبلاگم ننوشتم. چون کسی نمیتونست کاری بکنه و جز ناراحت کردن کسانی که وبلاگ رو میخونن چیزی نداشت. فقط جلب حس دلسوزی میشد و من نیاز به دلسوزی و ترحم نداشتم.




بولوت عزیزم

دقیقا همین طوره...بخصوص اینکه این مدل درد دل کردن ها و شرح ماوقع دادن های روزانه،من دیدم که برای یه عده به صورت اعتیاد در اومده...یعنی عادت کردن که بنویسن و اینجا آخی و وای و ناراحت شدم ها رو جمع کنند...

دبی فورد میگه همه ی انسان ها همه ی خصوصیاتی که می تونه در یه انسان وجود داشته باشه رو دارند....لاجرم همه ی ما مثل خود من گاهی نیاز به جلب توجه و جلب حس دلسوزی داریم.منتها وقتی خودمون ازش غافل باشیم و از حد بگذره دردسرساز میشه...

در اون موردی هم که نوشتی : " این نویسنده ها نمیخوان کسی برخلاف نظرشون و نوشته هاشون چیزی بگه" دقیقا همینطوره....این فضایی که ایجاد می کنند بهشون یه اعتماد به نفس کاذبی میده که در واقع اعتماد به نفس نیست و پافشاریه ناآگاهانه بر رفتاری است که پیشه کردند....من خودم بارها کامنت ها رو باز کردم و دیدم که مثلا یکی اومده بهش یه تلنگر زده و یه چیزی گفته بعد وبلاگ نویس مذکور آنچنان جواب محکمی (به خیال خودش) بهش داده و توپیده که انگار باهم پدر کشتگی دارند...در حالیکه منه شخص سوم دقیقا می تونستم خیلی بی طرفانه منظور کامنتر رو حس کنم. منتها این اشتباهی که فکر می کنند که دیگه خیلی کارکشته شدند (بر اثر القائات خوانندگان که آخی تو چقدر آدم محکمی هستی که داری مبارزه می کنی و تو خیلی آگاهی و ....) باعث میشه که یه غرور کاذبی پیدا کنند که گوششون بدهکار هیچی نباشه جز اونی که می خوان بشنوند...

من خودم بارها و بارها اینجا شکوه و شکایت کردم و شاید بازم اینکارو بکنم.چون من انسانم و گاهی نیاز به همدردی درد دل یا حتی محبت دارم و اینجا برای من یه آپشن به حساب میاد...

ولی هرگز نمی شینم دونه به دونه مشکلاتم رو روزانه بنویسم چون می دونم هرگز و هیچ تاثیری نخواد داشت...

من برای حل تمام مشکلاتت به عالیترین و هماهنگ ترین شکل دعا می کنم و انرژی مثبت می فرستم دوستم...

می بوسمت خیلی زیاد...

شاه بلوط سه‌شنبه 16 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 03:56 ب.ظ http://balot.persianblog.ir/

من با بیشتر حرفهات موافقم
این انرژی منفی و قضاوتهای یک طرفه که زیاد هم دیده میشه به نظرم در دراز مدت کار خراب کن هستن

بله دقیقا همینطوره...به خصوص انرژی های منفی و القا اونا به زندگی...
شاد باشید

شازده کوچولو چهارشنبه 17 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 11:20 ب.ظ

سلام نهال جان میشه منم دوست خودت حساب کنی عزیزم.من پانزده سالمه.خواستم اگه میشه درباره کوچک کردن باسن هم بنویس.مخلصیم .با اجازه

من اطلاعی ندارم
شاد باشید

صحرا شنبه 20 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 09:53 ق.ظ http://sahra87.persianblog.ir

ممنونم از جواب کاملی که دادی . اما منظور من از نوشتن این کامنت و اینکه گفتم حرفی هست که جاش توی نوشته تو خالیه مفهوم کلی حرف هام بود نه خط اولش یا وسطش یا هر جای دیگه ای اش . منظور کلی من همون نتیجه گیری آخریم بود که" اگر چه وبلاگ نویسی می تونه احساسات ما رو تخلیه کنه و احساس تنهایی رو از ما دور کنه اما مهم اینه که نذاریم تصمیمات زندگی مون بر اساس نوشته های خوانندگان وبلاگمون باشه ." وبلاگ نویسی در حقیقت نمایش نوشتاری روزهای زندگی ماست و خب طبیعی است وبی که خواننده داره نظرات هم داره و البته که بار منفی نظرات خوانندگان هم هست . همینطور بار مثبت نظرات و راهنمایی هایی که ما می شنویم . مهم عاقل بودن خود ماست . ماها آدمای متفاوتی هستیم . یکی ممکنه با نوشتن حالش خوب بشه. یا توی وبلاگ و یا توی دفتر خاطراتش . وقتی به کلاس های نارانان و یا کنگره می رفتم متوجه شدم آرامشی که توی این ان جی او ها کسب می کنیم یکی از مهمترین دلایلش اینه که احساس تنهایی رو در برابر مشکلمون ازمون می گیره . مزیت عمده وبلاگ نویسی برای کسانی که مشکلات بزرگی توی زندگی شون دارن همین از بین رفتن احساس تنهایی است . والا جلب ترحم و دلسوزی تا یه مدت می تونه حال کسی رو خوب کنه . در غیر این صورت اون آدم باید بیمار باشه .
به هر حال در جواب این سوالت که گفتی چه لزومی داره بیایم این رو بنویسیم و اون رو ؟ باید بگم این رو خود نویسنده تعیین می کنه . لزوم نوشتن این مسائل برای یکی فقط جلب ترحم و دلسوزی است برای یکی ممکنه تخلیه احساسات باشه برای یکی دیگه به دلیلی دیگه ...
یه نکته خیلی مهمی رو هم بگم راستی . ما نوشته هایی رو می بینیم که روبرومون هست . و توی اون زندگی نیستیم و نوشته هایی که هرگز نوشته نشده رو نمی بینیم . ما شرح کتک خوردن روزی رو می بینیم که نویسنده دیگه کارد به استخونش رسیده و روزهای دیگه رو نمی بینیم که نویسنده ازش گذشته . همون کارد به استخون رسیدن شاید دلیل نوشته شدن باشه . شاید اونجا جایی باشه که طرف کمی آروم بشه با خوندن نوشته های دیگران . اما بازم خودش بایدبرای زندگیش تصمیم بگیره . هر چند همه اونایی که ترحم و دلسوزی و حتی محبت کردن با تصمیماتش مخالف باشن .
من خودم به شخصه توی زندگی ام احساس می کنم وبلاگم نقطه عطفی بود برای تصمیمات درستی که تا حالا گرفته ام. از این لحاظ که به کمک تخلیه احساسی که اونجا می شدم و تحت تاثیر دوستان و خوانندگان زیادی که داشتم احساس تنهایی رو از من دور می کرد می تونستم توی زندگی واقعی ام احساساتم رو بهتر کنترل و مدیریت کنم. با وجود اینکه معمولا هر کاری خودم صلاح می دونستم انجام می دادم تا جایی که خیلی اوقات صدای خواننده هام در می اومد اما تونستم از لابلای صحبت های دیگران خیلی چیزها رو متوجه بشم. تجربه هایی رو شنیدم که خیلی به دردم خورد. پام به جاهایی باز شد که خیلی روی زندگیم اثر گذاشت و هر روز خدار و بابت این اتفاقات شکر می کنم و می تونم به جرات بگم یکی از مهمترین مواردی که در آرامش نسبی امروزم موثر می دونم همین وبلاگ و کمک از تجربه ها و حتی همدردی ها و حتی انتقادات و توپ و تشرهای دوستان وبلاگی ام می دونم و اینکه درکنار همه اینها بیشتر اوقات از دریچه خودم به زندگیم نگاه کردم و با توجه به اعتقادات و خصوصیات اخلاقی و احساسی خودم تصمیم گرفتم!حرف کلی من همینه ! یعنی اینکه به هر دلیلی (موجه یا غیر موجه ) می نویسید وبلاگ همه چیز زندگی تون نباشه هرچند همه زندگی تون رو توش می نویسید ! موقع تصمیم گیری خودتون باشید ! خود واقعی تون نه خود مجازی تون !به خودتون فرصت انجام کارهایی رو بدید که می دونید به نفعتونه حتی اگر بیشتر خواننده ها مخالف نظر شما رو داشته باشن ! به خودتون فرصت اشتباه بدید و اشتباهاتتون رو بپذرید حتی اگر همه معتقدن شما خیلی صبور و فداکار و بی لغزش هستید ! اون چیزهایی رو که دوست دارید فریاد بزنید حتی اگر خواننده هاتون از این فریادها چندششون بشه ! اینجوری اون بارهای منفی رو کمتر دریافت می کنید و با عرض معذرت می تونم بگم که وبلاگ فقط یه ابزار مناسب می شه برای بیشتر سود کردن شما توی زندگی !

صحرا جونم....

کلا یه چیزی....من در بست کاملا قبولت دارم ....

می دونم که از اون تیپ هایی هستی که با آزمون و خطا در نهایت همیشه و همیشه راهت رو پیدا می کنی....

من برات خوشبختی آرزو می کنم و امیدوارم دید منفی و انرژی های منفی همیشه از زندگیت به دور باشه....

الان که روند زندگی ات داره تغییر پیدا می کنه برات خیلی خوشحالم و می دونم که از الان مدل نوشته هات هم تغییر پیدا می کنه متعاقب فراغ خاطری که پیدا می کنی...


نوشته ی من فقط یه تلنگر کوچیک بود که حتی اگر منجر به 1 دقیقه تفکر واقعی هر کدوم از بلگرها هم شده باشه برام کافیه...

وقتی یه عده مون 10 ساله که همو میشناسیم و لحظه به لحظه با هم زندگی کردیم، حالا دیگه حکم خانواده رو داریم.
رسم رفاقت و لوتی گری(!) اینه که اگر چیزی به نظرمون یرسه و حس می کنیم و مطمئنیم که درسته، از هم دریغش نکنیم....شیرازی ها همیشه میگن: دوست اون بود که گفت، دشمن اون بود که گفت : می خواستم بگم....

صحرا شنبه 20 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 10:03 ق.ظ http://sahra87.persianblog.ir

باورت نمی شه نهال ! می دونم که خود تو هم وبلاگ نویس قدیمی هستی !
وبلاگ روزمره نویس بودن خیلی هنر می خواد . خیلی سخته ! وقتی از غم هات می نویسی باید حواست جمع تصمیم گیری هات باشه !
وقتی از شادی هات می نویسی باید حواست جمع تو ذوق زدنای بقیه نباشه ! که میان میگن باز تو سینوسی شدی ؟ باز تو الکی خوشحال شدی ؟
وقتی از خوشی های کوچیکت می نویسی ! از احساسات خوب و مثبتت می نویسی میان می گن چقدر الکی خوشی !
وقتی از کوچکترین نارحتی ات که به نظر بقیه مسخره میاد میای می نویسی فکر میکنن منظورت اینه که همین فردا می خوای بری به همچین دلیل مسخره ای طلاق بگیری !
اما در کل می ارزه ! به اینکه توی وبلاگ همه روزهای زندگی رو میبینی ! روزهای شاد و غمگین . حواست هست که غم ها موندنی نیستن ! حواست هست که فلان روز با یه جوراب شستن بچت به اوج خوشحالی رسیدی ! حواست هست که این همون شوهری است که اون روز بند به بند انگشتات رو می بوسید .
وقتی روزمره نویس هستی نباید بترسی . که حالا که دارم از شوهرم می نالم به تریپ پستم نمی خوره که آخرش بیام بگم شبش باب چم رفتیم پارک و خیلی خوش گذشت ! نباید بترسی که حالا که تو پست قبل همه گفتن وای تو چقدر صبر داری و چه تحملی داری نیام بنویسم که دیشب که خرابکاری کردم !
تو می نویسی فقط به خاطر خودت و دل خودت و دلیلش فقط به خودت مربوطه و هیچ لزومی نمی بینی که به کسی توضیح بدی چرا ؟ شاید همونقدر که این نوشتن تو رو اروم می کنه و انرژی بهت می ده برای یکی دیگه اصلا اینطور نباشه و حتی مشکلاتش رو هم بیشتر کنه !
همین دیگه ! وای چقدر ور زدم ! برای منی که اصلا کامنت گذاشتن دیگه از یادم رفته بود.

وبلاگ نویسی کار خیلی سختیه صحرا....البته اگر نخوای صرفا با اراجیف پرش کنی(دیدی که بعضی ها فقط تایپ می کنن و همین!).

من ادم خیلی تو داری ام !! خیلی! یعنی محاله از مشکلم تا وقتی که کارد به استخونم نرسیده کسی متوجه بشه!!

اصلا هم نمی گم که این خوبه !!

اخیرا سر یه جریاناتی در زندگی ام، حس کردم اگر حرف نزم می ترکم!! واقعا داشتم می ترکیدم!!
یعنی هر لحظه فکر می کردم دارم متلاشی میشم!!
بارها اومدم تو وبم رمز دار بنویسمش!!! ولی دستم نرفت....چون یه تجربه ی 6 ساله(6سال اول وب نویسی) بهم ثابت کرده بود که بی فایده است...

شروع کردم با دوستانی که از همین جا آشنا (تر) شدم حرف زدم...و چقدر هم خوب بود...

وقتی این پست رو نوشتم خیلی خیلی خیلی خیلی حواسم بود که نمونه ی عملیه اون ضرب المثل(رطب خورده ....) نشم....

و خیلی چیزها رو تو ذهنم بارها و بارها سنجیدم و خودم رو جای دیگران گذاشتم....

این که کسی اکسپوز از زندگیش با دیتیل کامل بنویسه انتخاب خودشه و صد در صد حق داره.... مثل من که حق داشتم از زندگیم با دوستام بگم...

منتها وقتی به عنوان یکی از کسایی که خواننده ی نوشته های اکسپوز کسی هستی ، کمی باز تر و فراتر به قضیه نگاه کنی، و این مسایلی که من اینجا نوشتم رو لمس کنی....دیگه نگفتنش از انسانیت به دوره ....

شیلا مامان رومینا دوشنبه 22 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 04:26 ب.ظ http://godscourtyard.blogfa.com

راستش من نظرات دوستان رو نخوندم اما یه چیزی که میدونم نوشتن فکر کردن تمرکز کردن حرف زدن در مورد هر موضوعی باعث اشاعه اش میشه.شاید علت همه بدبختی های جامعه ما اینه که به حمدا... 70 میلیون اقتصاد دان سیاسی شناس پلیس جنایی داریم که در هر زمینه از سه شاخه بالا کارشناس هستند و پا تو هر بیقوله و ناکجا آبادی بذاری در مورد یکی از زیرشاخه های شاخه بالا داره بحث کارشناسی میشه.بخاطر اثراتی که روی روح و روان خودمون میذاره به خودم یاد دادم فقط شنونده یا بیننده باشم شنونده باشم یعنی مدل یه گوش در و یه گوش دروازه و ببیننده بدون هیچ گونه عکس العمل یا قضاوت .معمولا هم سعی میکنم پستهایی که مرتب غر و ناله و دعوا و شکایت باشه نخونم یا اگه خوندم گذرا رد بشم و معمولا هم نظری نمیدم چون معمولا اینجور نظر دادن احساسی هست و فردای همون روز ممکنه فرد مورد نظر با همسرش آشتی کنه ولی اثر منفی اون پست در مورد همسرش برای همیشه تو ذهن من خواننده میمونه البته این یه مدل حفظ کردن خودم از آسیب هست. البته گاهی اگه راهکاری بنظرم برسه حتما میگم اما اینکه موظف باشم هرکی شاکی بود در حمایتش طرف مقابلش رو به باد ... بگیرم نه . خیلی دارم سعی میکنم رو خودم کار کنم که قضاوت نکنم آدمهای اطرافم رو .راستی چه عجب شما نوشتی نهال بانو

من در برابر همه ی حرف های تو رسما سکوت می کنم و سر تعظیم فرود میارم بانو....

بیتا مامان کیان و کیارش یکشنبه 28 آبان‌ماه سال 1391 ساعت 03:45 ب.ظ http://www.mamane-kian-kiarash.blogfa.com

خوبی عزیزم

همیشه می خونمت بیتا جانم و برات دعا می کنم...

یک زن سه‌شنبه 7 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 10:14 ق.ظ

کجایی دلم برات تنگ شده ....
میدونی که با خیلی از نوشته هات موافقم و اینکه اگر ماها از مشکلاتمون مینویسیم و اینکه توی دنیای مجازی میتونیم خودمون باشیم خیلیخوبه ... وقتی یکی از دوستای وبلاگی ما رو میبینه و میشناسه و دوت میشیم لااقل اینجا دیگه خودمونیم و این ا ز عذاب وجدانی که داریم کم میکنه ... چون یه جا نقش بازی نکردیم ... ناراحت نبودیم دروغ نگفتیم ....

بوس به تو...من همیشه به یادتم دوستم...می دونی؟

فهیم یکشنبه 12 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 07:16 ب.ظ

veryyyyyy niceeeeee. kheili ghashang minevisidd

بهنام چهارشنبه 29 آذر‌ماه سال 1391 ساعت 09:48 ب.ظ http://gomaseman.blogfa.com


سلام
با اخترام دعوتید به خواندن شعر و نظر
با تشکر

الهه دوشنبه 16 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 12:33 ق.ظ

r u ok Nahal jan??!!!

yes dear Elaheh...i am ok...sorry for my late

قلی چهارشنبه 6 خرداد‌ماه سال 1394 ساعت 08:03 ب.ظ

خیلی خوب گفتی نهال خانوم آفرین.موافقم باهات.من هروقت دوز خودآزاریم می زنه بالا می رم یه سری از این وبلاگا رو می خونم و حالم حساااااااابی بد میشه.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد